Popfilosofie

Soms zitten dingen in je irritatiezone. Vanouds zijn dat bij mij fietsers die zebrapaden negeren en Ronald Koeman. Daartussen heeft zich nu iets nieuws genesteld: de popfilosofie-interviews van mediaredacteur Gijs Beukers. Beukers lijkt mij een vaardige journalist, maar zijn interviews storen om twee redenen.

De eerste is de beschrijving van de geïnterviewden. Julian Baggini heeft naast een prachtig uitzicht op een oude kerktoren ook koelkastmagneten met eigen slagzin; William MacAskill werkt in een niksig universiteitsgebouw vernoemd naar Trajanus; David Runciman is onherkenbaar als Etonian door een “vaal zwart T-shirt”. De Nederlandse interviewer verwacht Brideshead Revisited: gekke tradities en pittoreske colleges. Als de hoogleraren doodgewone mensen blijken, lijkt de interviewer naast een beetje teleurgesteld toch vooral gerustgesteld.

Irritanter echter is het gebrek aan filosofie. Het is een uitdaging om moeilijke dingen toegankelijk te maken, zeker, maar voor filosofie moet je simpelweg een drempel over, omdat je anders niet tot de dieper gelegen vragen komt. De weg omhoog uit Plato’s grot is onzeker en zwaar, je begint er pas aan als je wordt getriggerd. Plato zei het anders: “filosofie vangt aan in verwondering.” De rimpelloze gedachtenstroompjes die in de interviews van Beukers voorbijkabbelen, laten mij in ieder geval grotendeels onberoerd.